Het boek onderzoekt het samenleven van de aangrenzende gebieden van het graafschap Blankenheim en het hertogdom Arenberg. Dit nabuurschap was - zoals gebruikelijk bij buren - zeer wisselvallig. Periodes van harmonie werden gevolgd door periodes van hevige ruzie. Terwijl de adellijke families van Manderscheid-Blankenheim en Arenberg bijna altijd respectvol en beschaafd met elkaar omgingen, zoals het edelen betaamt, werd het samenleven van de onderdanen decennialang gekenmerkt door ruzies en kwaadaardige roddels. De geschillen gingen meestal over onduidelijke grenzen, weide- en bosrechten. Aangezien er pas in de tweede helft van de 18e eeuw grenscontroles werden verricht, was er veel reden tot onenigheid tussen naburige dorpen. Het was immers niet altijd gemakkelijk om voldoende voer te vinden voor de kuddes schapen en runderen op de Eifelhoogten. De geschillen eindigden vaak in hevige vechtpartijen waarbij hele dorpen betrokken waren, en er vielen altijd slachtoffers. In de uitgestrekt bossen hielpen zowel de Blankenheimers als de Arenbergers blijkbaar zichzelf naar behoefte, zonder op de rechten van hun buren te letten. Vooral 's nachts gebeurde het dat hele bendes hun werk deden. Aangezien dit niet in stilte kon gebeuren, werden zo nu en dan alle mannelijke inwoners van naburige dorpen gemobiliseerd om de houtkap te verhinderen en hun eigen vermeende rechten met geweld te verdedigen. Een bijzondere curiositeit: In de 18e eeuw was de pastoor van het dorp Dorsel in Arenberg de leider van een houtbende. Omdat de priester zich niet op tijd kon redden toen hij de Ahrdorfers ontmoette, werd hij "gevangen" genomen door de Blankenheimers. Een ander buurtprobleem ontstond door de talrijke douaneposten, die blijkbaar vaak willekeurig werden opgericht en die een overlast konden worden. Het traktaat gaat dus vooral over het leven op het platteland tot de invasie van de Franse revolutionaire troepen in 1794.